Hoop doet leven. We gaan allemaal wel eens door een moeilijke periode. Het kan dan goed zijn als er iemand met je meeloopt die hoop heeft voor jou. Deze hoop kan nieuw leven en perspectief in je situatie geven. Een bodemervaring zonder hoop maakte ik mee. Hierover deel ik hieronder, zodat je ziet hoe de hoop in mijn leven weer terugkwam en groeide. Graag ga ik met je op weg, want ik heb hoop voor jouw herstel.
Mijn bodemervaring
Tijdens de depressieve periode na de psychose die ik meemaakte voelde ik me somber en had ik geen hoop. De dagen regen zich aaneen, waarin ik me angstig en vermoeid voelde. Het was een strijd om te overleven. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik vanuit de Dagbehandeling naar huis reed. Twee dagen per week ging ik een volle dag naar de afdeling Psychiatrie in het ziekenhuis voor verschillende therapieën. Het was een donkere en eenzame tijd.
Toen ik naar huis reed zag ik de zon ondergaan. Het zonlicht scheen door de takken van een aantal bomen. De lucht was oranje gekleurd. Dit was het allereerste moment, sinds dat ik ziek was, dat ik vrede en vreugde voelde. Voor het eerst drong het licht in mijn leven door, wat mij hoop gaf. Het was alsof God doordrong in mijn duisternis.
Gedurende de vele jaren van mijn herstel ben ik steeds weer op zoek geweest naar die vrede, vreugde en hoop. Soms duurde het lang voordat ik dit weer ervoer. Maar de pauzes zonder hoop werden steeds korter, totdat ik deze Hoop bijna dagelijks ging ervaren. Het is een Hoop geworden die ik bij mij draag. Een thuis zijn bij mezelf.
Omdat dit traject bij mij zo’n 10 jaar in beslag heeft genomen, heb ik veel geduld en hoop voor herstel bij anderen.
Mijn stelling is dan ook: er is altijd hoop! Hoop voor jou herstel.